Przybył z bardzo daleka,
by człowieka przemienić i zwierzę,
że na nic się to zdało, nie można powiedzieć,
bo wywiódł wszakże Ziemię z cienia,
utkane miał szaty z piasku i bieli,
niektórzy w nim świętego widzieli,
według innych cnotami nie zasłynął wśród mężów,
mówił, że nazywa się Jezus.
Nie chcę pieśnią tą wzywać litości,
kadzić tym co w poczet bogów go liczą,
nie chcę strony brać tych, co człowieka w nim widzą,
który przeszedł jako Bóg do historii,
ale wciąż nam nieludzką się zdaje ta miłość,
która kaźń z rąk oprawców każe przyjąć,
to życie, które w swym ostatnim tchnieniu
z krzyża męki szepce nam o wybaczeniu.
I tak samo, modląc się w Ogrójcu,
żegnał tych co głowy jego żądali,
jak i tych, co jak Boga go miłowali,
łzy swe dzieląc między jednych i drugich,
w bolesnym rozstaniu dziękując za dary,
warkocz cierni, uścisk dłoni, wsparcie ramion,
przyjmując z pokorą jako rzecz oczywistą,
tak modlitwę, jak splunięcie i wyzwisko.
I tak umarł, jak każdy umiera,
z twarzą szarą szarością gołębia,
nie można powiedzieć, że na coś się to zdało,
bo zła z Ziemi wyplenić się nie udało,
być może posiadał cnoty zbyt liczne,
imię Jezus i zbyt jasne oblicze,
mówili, że podobno Marii był synem,
krzyża czarny kwiat zdusił białą lilię.
Testo originale tradotto:
Si chiamava Gesù